Een weeffout in onze sterren

‘Een weeffout in onze sterren’ is een jeugdroman en wie denkt dat jeugdromans niet voor volwassenen zijn, kan haar mening eens toetsen aan dit boek. De zestienjarige Hazel Grace Lancaster is ongeneeslijk ziek. Ze lijdt aan schildklierkanker met uitzaaiingen in de longen, waardoor ze het vaak benauwd heeft en permanent zuurstof krijgt toegediend. Dankzij medicatie is de ziekte tijdelijk tot stilstand gebracht. In een praatgroep voor jeugdige kankerpatiënten ontmoet ze de één jaar oudere Augustus, Gus, Waters. Hij heeft botkanker gehad en mist daardoor één onderbeen. Ze voelen zich tot elkaar aangetrokken, maar Hazel wil alleen vriendschap omdat ze hem het verdriet van haar dood wil besparen.

Heerlijk is hoe Green met feit en fictie speelt. Het begint al met een waarschuwing die aan de roman vooraf gaat: ‘Dit boek is fictie. […] De poging [om te achterhalen wat feiten zijn] tast het hele idee aan dat een verzonnen verhaal ertoe doet.’ Die kun je in je zak steken. Maar dan voert Green in de roman een roman op over een meisje dat aan leukemie sterft, het lievelingsboek van Hazel dat ze leest en leest en leest. En ze wil weten hoe het met de andere personages verder gaat. Maar de schrijver zegt erover: ‘Ze zijn allemaal opgehouden te bestaan op het moment dat het boek is afgelopen.’ Dat willen wij, lezers, natuurlijk niet. Dan blijkt dat de schrijver dit niet zomaar zegt.

Volgens jeugdboekenschrijfster Lorna Minkman (www.lornaminkman.nl) zijn ‘Het grote misschien’ en ‘Paper Towns’ nog beter. Nauwelijks te geloven, want ‘Een weeffout’ leest als een trein, heeft flitsende dialogen, humor, personages om van te houden, een plot die prachtig in elkaar zit en een spannend verhaal. En extra leuk voor de Nederlandse lezer: een deel van het boek speelt zich in ons land af.

Een analyse met discussietips van dit boek verschijnt volgend jaar bij Passage. Zie: www.passagevrouwen.nl En nog maar net bekend: de filmrechten zijn verkocht.